Przedszkole z Oddziałami Integracyjnymi
w Koziegłowach, Oddziały Zamiejscowe
w Starej Hucie

Osoby zachowują się również agresywnie, wtedy, gdy niszczą swoje lub cudze rzeczy, wyposażenie pomieszczenia.

Agresja u dzieci jest najczęściej reakcją na frustrację lub też przejawem wrogości

 

Frustracja 

Pojawia się w momencie kiedy dziecko nie może przezwyciężyć jakiejś fizycznej przeszkody lub zaspokoić psychicznej potrzeby. W takiej sytuacji: tupie nogami, uderza o ścianę, rozrzuca zabawki, bije najbliższe osoby.

Formy agresji i przemocy

Agresja słowna:

przezywanie, wyśmiewanie, obrażanie, plotkowanie, obgadywanie, namawianie się, grożenie, szantażowanie

Agresja  fizyczna:

bicie, kopanie, popychanie, plucie, podstawianie nogi, rzucanie, kłucie, niszczenie własności,

Agresja bez użycia słów i kontaktu fizycznego:

wrogie gesty, miny, izolowanie

 

Jak rozpoznać w swoich dzieciach sprawców agresji?

• Mają trudności z przestrzeganiem przyjętych zasad
• Mają zwykle małe lub żadne poczucie winy
• Wobec ofiar brak im zrozumienia, współczucia czy sympatii
• Łatwo się komikują z otoczeniem
• Umieją sprytnie wybrnąć z sytuacji, np. stosując oskarżenia
• Potrafią z łatwością kłamać

 Co zrobić aby dziecko nie zachowywało się agresywnie?

 

1. Nie zachowuj się agresywnie wobec swojego dziecka- agresja wywołuje agresję.

2. Cenzuruj filmyoglądane przez dzieci oraz gry komputerowe, w których występuje w różnej formie przemoc. 

    Rozmawiaj  i wyjaśniaj dziecku postępowanie bohaterów.

3. Bądź konsekwentny wobec swojego dziecka- wskazuj dziecku pożądane wzory zachowań, prowadź jasne reguły

    postępowania. Dziecko powinno znać granice i być poinformowane o konsekwencjach ich przekraczania.

4. Eliminuj zabawki i zabawy wywołujące agresję. Naucz dziecko dzielić się zabawkami.

5. Zwracaj uwagę na kulturalne zachowanie i odnoszenie się do siebie- używaj zwrotów grzecznościowych.

6. Chwal dziecko za każde zachowanie pozbawione agresji.

7. Naucz dziecko spokojnego rozwiązywania konfliktów na drodze negocjacji.

8. Wskaż dziecku, w jaki sposób można rozładować własną złość.

 

 

PAMIĘTAJMY, ŻE

• agersja to przede wszystkim bezradność i rozpacz, z którą dziecko nie potrafi sobie samo poradzić.
• dobre słowo i przykład, spokój i życzliwość dorosłych oraz konsekwentne postępowanie- to dobra droga do sukcesu

              Drogi Rodzicu!

      zastanów się, pomyśl i odpowiedz sobie

 

1. Ile czasu dziennie poświęcam dziecku?

2. Czy słyszę co mówi do mnie?

3. Jak częśto bawię się z moim dzieckiem?

4. Jak często czytam mu na dobranoc?

5. Jak często jadamy razem posiłki?

6. W jaki sposób zwracam się do mojego dziecka, jakich słów używam?

7. Czy są to słowa, które ranią: odejdź, nie mam czasu, przestań,itp.

8. Czy są to słowa, które pomagają: cieszę się, że jesteś, rozumiem cię, słucham, dziękuję, proszę, przepraszam.

                                                                                   (... materiał zaczerpnięty ze strony internetowej)

---

Kochani Rodzice!

 

Rozpacz dziecka przyprowadzonego do przedszkola budzi u rodziców niepokój i żal. Niejednokrotnie rodzice sami płaczą i w trosce o swoje pociechy zabierają je do domu, rezygnując ze swojej pracy i z wcześniejszych planów. Zdarza się, że stoją pod salą, oczekując, aż dziecko przestanie popłakiwać lub wracają po jakimś czasie, by niezauważenie sprawdzić, czy ich synek lub córka są już spokojni. Czy to dobra metoda?

 

Podstawowy problem w tej sytuacji leży po stronie rodzica, a nie świeżo upieczonego przedszkolaka. Zauważmy, że dzieci od chwili narodzin komunikują swoje potrzeby płaczem,

z czasem zaczynają wykorzystywać płacz, by coś osiągnąć np. żądają bujania, noszenia itp. Uczą się więc, że płaczem można zdobyć to, czego pragną. Najczęstsze postawy rodziców to zaangażowanie; są przejęci, obecni i starają się zrobić wszystko, aby dziecko nie płakało. Jest to zrozumiałe zachowanie wynikające z troski, jednak najczęściej staje się źródłem licznych błędów rodziców, które są przyczyną ich bezradności i skutkują problemami w wychowaniu.

Każdy z nas był kiedyś „dzieckiem swojej mamusi” czy tatusia, ale też każdy musiał zacząć funkcjonować w grupie. Wszyscy się tego nauczyliśmy i nie płaczemy w nowej pracy, grupie na szkoleniu, na studiach czy w innych społecznościach (jeśli nie dzieje nam się nic złego).

 

Czego nie należy robić?

 

• Nie żądaj od dziecka obietnicy: nie będziesz płakał, prawda? Obiecaj mi to! Jeśli dziecko będzie płakało przy rozstaniu, to staraj się mu pokazać, że to nie jest nic złego. Inaczej nauczy się, że płacz sam w sobie jest zły, tymczasem nie jest. Jeśli rodzice będą dawali dziecku do zrozumienia, że płacz to coś złego, tym bardziej dziecko będzie płakało, zlęknione, że sprawia rodzicom zawód.

• Nie obiecuj nagród: jak nie będziesz płakał, to kupię ci nową zabawkę! Dziecko zacznie wykorzystywać tę obietnicę oraz zobaczy, że to, aby nie płakało, jest bardzo ważne dla rodzica.

 

• Staraj się nie rozmawiać o płaczu z dzieckiem: płakałeś dzisiaj? Jak często? To kolejny sygnał podkreślający, że płacz jest bardzo ważny i przypominający dziecku te przykre zdarzenia.

 

• Nie zabieraj dziecka z przedszkola tylko dlatego, że płakało przez cały ranek. Ono uczy się

w ten sposób, że płaczem może spowodować powrót do domu. To narzędzie manipulowania rodzicami.

 

• Nie pokazuj przedszkola, jako miejsca, do którego chodzi się z przymusu. Nie mów dziecku: przykro mi, ale musisz tam chodzić, nie mamy innego wyjścia. Dajesz mu do zrozumienia,

że to nie jest miejsce przyjemne, lecz ostateczność, nie ma innego wyjścia, gdyż rodzice muszą chodzić do pracy.

 

• Nie bój się rozstania z dzieckiem, jemu nie jest tam źle.

Główny problem masz ty, bo wydaje ci się, że dziecku jest tam źle i to ty nie możesz pogodzić się z rozstaniem. Myślisz, że jesteś złym rodzicem i robisz mu krzywdę. Tymczasem to normalne, że dziecko płacze w nowym miejscu, jeśli nie ma w nim rodzica – do tej pory zawsze obecnego. Ten stan minie, ale zasadniczo to ty musisz sobie z tym poradzić, dziecku będzie łatwiej.

• Nie bój się porozmawiać ze specjalistą, jeśli masz z tym kłopot. Jeśli dostrzegasz, że nie możesz sobie poradzić z rozstaniem i płaczem dziecka, udaj się do specjalisty. Podobnie, jeśli płacz dziecka nie ustępuje przez dłuższy czas. Warto porozmawiać z psychologiem.

                                                  Co robić, aby dziecko nie płakało?

• Trzeba budować pozytywny obraz przedszkola, pokazując je dziecku jako miejsce zabawy, bardzo atrakcyjne ze względu na kolegów i koleżanki oraz nowe możliwości zabaw.
• Rozstawaj się z dzieckiem możliwie w tych samych porach i z uśmiechem na twarzy.
• Aby mogło się zaaklimatyzować w nowym miejscu i nie czuło się samotne, zaproponuj mu zabranie z sobą przytulanki.
• Gdy dowiesz się, że dziecko płakało, porozmawiaj z nim, pokazując jak wiele traci nie bawiąc się z innymi.
• Myśl o pobycie dziecka w przedszkolu jak o rozrywce, urozmaiceniu jego.
• Porozmawiaj z nauczycielką, niech odpowie na twoje pytania oraz wyjaśni wszystko, co budzi twoje wątpliwości.

Pamiętaj, że dziecko uczy się od ciebie wielu zachowań i od ciebie przejmuje sposoby postrzegania przedszkola. Ty pomyśl o nim pozytywnie, pozwól sobie na rozstanie

z dzieckiem, a jego płacz minie, szybko zacznie dostrzegać to miejsce jako atrakcyjne

dla siebie. 

                                                                                       

                                                                                ...(artykuł pochodzi ze strony internetowej)